Akdeniz’in kıyısına eni konu yerleşmiş bir şehre belki de haksızlık ederek ayrılıyorum Marsilya’dan. Bana sunduğu birçok kıyağa rağmen hem de! Oturup düşündüğümde konakladığımız Mercure Oteli’nin bize sunduğu konforu es geçemeyeceğimi anlıyorum. Bir kere sonuna kadar kullanabildiğiniz ve her gün yeniden doldurulan minibar üstüne kolayca çizgi çekilmeyecek kadar güzel bir hizmet. Bunun için beş kuruş para talep etmiyorlar sizden. Güneşin peşiniz sıra tepenizde dolandığı bir şehir için bulunmaz nimet: zira bizim oğlan ice-tea tüketimiyle bütçemizde kocaman delikler açıyor.
Avrupa’da içeceklerin bu kadar pahalı olması, insanı kesinlikle daha ucuz olan şaraba ve biraya yönlendiriyor bence. Zaten hiç sevmem yemeğime eşlik eden alın alı bir şarabı ya da öğlen yemeğinden önce tadına baktığım buz gibi bir birayı. Kuzey’in yaşı küçük; cebimizdeki deliğe rağmen ice-tea içmesini destekliyoruz.
Yolun başka bir dönemecindeyiz. Bir gece daha kalacağız Marsilya’da ama gün Cezanne’ın şehri Aix en Provence’a gitme vakti. Sanki beklediğim gün bugünmüş gibi hissediyorum. Yoldaki ayak izleri hep ilgimi çekmiştir, artık siz de biliyorsunuz bunu….
Fransa kırsalına yolculuk… Marsilya’dan 26 kilometre ötesine uzanıp, Cezanne’ın tüm hayatını geçirdiği bir şehre ulaşacağız. Nasıl da yakın, bir o kadar imkansız…
Ben doğmadan tam 136 yıl önce doğmuş bir yaşama sadece yirmi altı km ötede duruyor olmak mucize değil mi sizce de?
Buraya gelmeden önce bir kitap almıştım elime. Kitapçı raflarında erişememiştim kitaba da, Nadir Kitap yetişmişti imdadıma. Eski kitapların hepimizin uğradığı o devasa kitapçı raflarında olmaması ne yazık! Kendisi de Cezanne gibi bir ressam olan Emile Bernard, ”Cezanne Üzerine Anılar” isimli kitabında Marsilya’dan Aix en Provence’a olan yolculuğunu anlatarak başlar yazdıklarına. Cezanne’ı bulmak için Aix en Provence’a ilk gidişinde uzun bir yolu katetmek zorunda kalmıştır, sonraki gidişini ise anlata anlata bitiremez. Artık Marsilya- Aix en Provence arasına elektrikli tren konulmuştur ve yol sadece iki saate inmiştir.
Şimdi biz Marsilya Tren İstasyonu’ndan kiraladığımız bir arabanın içindeyiz. Kısa bir yolculuk yapacağız. Emile Bernard’ın içinde taşıdığı kadar büyük bir heyecanı taşımıyoruz içimizde… Bizimki 21. yüzyılın gel geç heveslerinden biri. Her şeyi hemen tüketmeye hazır bir zamanın çocuklarıyız ne yazık ki. Kuzey’i başka bir hayatın içine sokabilmek için, önündeki yola onun görebileceği küçük şekerlemeler bırakıyorum.
Önceden hazırlayıp, üstüne bilmeceler yerleştirdiğim bir haritayı eline tutuşturuyorum. Aix en Provence’da izini sürmesi gereken evler, okullar, kiliseler ve kafeler var.
Emile Bernard, ‘Ustam’ dediği Cezanne’ı bulmak için çıkmıştı yola. Marsilya şimdiki kadar kalabalık değildi o zamanlar. Yolda karşısına çıkanları yolundan çeviriyor, bu şehirden az ötede başka bir şehirde yaşayan büyük ressamı soruyordu. Cezanne’ı kime sorarsa sorsun, aldığı cevap hep aynı oluyordu. Ya hayır diyordu karşısına çıkanlar, ya da olumsuz anlamda başlarını iki yana sallıyorlardı.
Bernard, Aix en Provence’a vardığında da değişen pek bir şey olmadı. Cezanne’ ı tanıyan kimse yoktu kendi yaşadığı şehirde. Birkaç denemeden sonra karamsarlığa kapıldı. Sonradan Pazar günleri Cezanne’la beraber birlikte gidecekleri kilisenin yanında gördüğü bir adam, Belediye kayıtlarına bakmasını akıl verdi de, Emile Bernard’ın aklı başına geldi.
Cezanne’ın evinin adresi kayıtlarda yazılıydı.
Bugün Cezanne’ı hepimiz tanıyoruz. Şimdi biz Paul Cezanne’ın peşinden Aix en Provence’a gidiyoruz.
Yav ben de senle gelmek istiyorum, cebine koysana beni 🙂
Cebime değil ama, başımın üstüne koyarım seni…. Her dem gezmeye hazır bir insan olarak, bir hadi demenizi bekliyorum efenim:)))) Ben de kalamadım Aix en Provence'da… Aklımda yani kendisi, hakkını veremeden döndük geldik geri…Aman da nasıl güzel bir yer… Çok seversin çoook….