Keyfe Keder!

Haftanın sonuncu gününe eriştik yine.
Günler ne çabuk geçiyor böyle, ne hafta içini yakalayabiliyorum ne de hafta sonunu.  Ben bu duygular içindeyken haftanın yedi günü erken kalkmak zorunda olan oğlum için üzülüyorum. Uyku biz büyüklere bile yetmezken, sabahları yataktan bu kadar erken kalkmak zorunda olan çocuklara üzülmemek mümkün değil.  Oysa ne sıcak bir bilseniz sabahları yatağı, usulca süzülüp yanına yatmak geliyor her sabah içimden. Sıcacık koynunda bir yer bulduğunuzdaysa kedi gibi kıpırdanıp hemen sıcaklığıyla sarıyor sizi. (Gerçi hiç kedim olmadı bugüne kadar ama böyle yapıyorlardır herhalde diye düşünüyorum.)

Hayatımın hiçbir dönemimde gözünü açar açmaz yataktan kalkabilen insanlardan olamadım ne yazık ki ve ne çok özenirim bunu yapabilen insanlara. Şimdi sevgili eşim de iş durumundan yine Çin yollarına düşeceğinden sebep, on günlük süre zarfında oğlanı okula yetiştirebilme görevi yardımsız bana kalmış oluyor. Yatağın boş tarafı da sevgili oğluma. Böylece her gece süregelen, gece yarısından sonra hızlanan oğlanın babayı yataktan atma entrikalarına gerek kalmamış olacak. Geçen sabah kahvaltıda ”Oğlum artık geceleri yanımıza gelmesen, rahat yatamıyoruz!” söylemim oğlan tarafından göz yaşlarıyla karşılık buldu. İçi kan ağlayan, yufka yürekli baba: ”Ama Özlemcim, biz çok mutlu değil miyiz Kuzeyin her gece yanımıza gelmesinden?” diyerek ortamı yumuşatmayı başarsa da gerçek şu ki, yatağımız üç kişi için çok dar!
Biliyorum bir müddet sonra istesem de gelmeyecek yanımıza ama nankörlük işte benimki..

Bu arada Cuma günü bu yazıyı yazmak üzere bilgisayar başına oturduğumdan beri bir hayli zaman geçmiş. Bugün günlerden Pazartesi. Kuzey okulun ilk gününü rafa kaldırmış, Selçuk Çin’e direk uçak bulamadığından dolayı Kualalumpur aktarmalı bir uçağın içinde:) Muhtemelen  bir tam gün sürecek bir yolculuğun ilk çeyreğinde. Bense bilgisayarın başında. Güzel güzel bloglarda yazılan yazıları okuyup, biraz Ankara biraz Prag da gezindim. Şimdi bordo kaplı koltuklarımın üstünde artık biraz dinlenme vakti!