İnsanlığın beef tartar’la savaşı

Çok acıkmış bir vaziyette bulduğumuz bir bistroya oturduk hemen. Paris’e geldiğimizden beri ben biftek yememiştim ve bu durumun hemen benim lehime değişmesi gerekiyordu. Menüye hemen göz gezdirdim ve anladım ki yemek istediğim şekliyle az pişmiş biftek burada yoktu. Hızlıca kafamda bir muhakeme yaptıktan sonra iç sesim şöyle dedi bana: ”Olsun nolur ki, tam istediğin gibi bir biftek yok ama tartar soslusu var, hem değişik bir şey yemiş olursun!”

Çocukluğumda annemin yaptığı baharatlı o güzel köfteleri kaçak kaçak daha pişmeden mideye indirmişliğim çoktur ama az pişmiş kanlı bifteği tabağında görmekten büyük bir keyif alan benim için bile fazlaydı bu kadarı! Bildiğiniz kıymanın içine baharatlar ve bilmediğim soslarla tatlandırılmış o hiç ama hiç pişmemiş et tabağımda canlı canlı yatmaktaydı. Kıyma şeklinde elbet! Masanın tam karşısındaki sandalyede kocaman gözlerle bana bakan sevgili eşim bir kendi tabağındaki güzel peynirlere ve patatese, bir de benim tabağımdaki kanlı canlı ete baktıktan sonra şöyle dedi.
”Canım sen istersen yeni bir şey sipariş et.”

Benim cevabım çok kısık sesimle şöyle çıkabildi ancak: ”Yok canım teşekkür ederim, ben severim zaten biliyorsun böyle değişik tatları.”

Benim iç ses ise dışardan duyulmayan ama bangır bangır bir sesle şöyle diyordu bana. ”Nesin sen?Gurme mi? Et meeeeliyor, ne bekliyosun?”

…üç çatal sonrası eğdim kafamı ve kabul ettim mağlubiyeti.

Sevmedim beef tartare’ı..