Ekmek yapmaya çalışıp bir türlü başaramıyorum. Oysa makineyi alırken ne heves ve umutla doluydu içim. İçim demişken bu aralar pek bir domestik haller var üstümde nedense. Şu an klavyeye dokunan ellerimde bile hamur izleri! Annem yanımda şimdi, kardeşimle beraber. Dün gece burada kaldılar, sabah da işi astım. Hava ne güzeldi bugün. Diyeceğim o ki, gözleri yaşarmıştır annemin benim bu hallerime.
Kardeşle benim bu ekmek yapma işi şu an itibariyle tam bir fiyasko.
Kapıdan girer girmez yayılan mis gibi ekmek kokusu evin her yanına dağılmış durumda. Gel gör ki, ekmek olması gerektiği gibi değil. Oysa yolun ortasına kadar iyi gidiyordu hamura durmuş ekmeğimle gidişimiz. Sonra ne olduysa oldu, makinanın camından görünen, ooo bu ekmek taşacak dediğim ekmek fikrini değiştirdi. Ne olmuştu, neden kızmıştı bana da vazgeçmişti gevrekliğinden, o kabarmış halinden bilinmez ama kırdı kalbimi…
Ekmek pişirmek konusunda kendime güvenim biraz zarar görmüşse de şu an, umudum daha kırılmadı. Az önce her şeyi göze alarak makinaya ikinci ekmeği koydum.
Şimdi beklemekteyim. Daha önümde uzun bir ikibuçuk saat var. Bu da olmazsa daha da uzun günler….
Rumuz: Çaresiz
Hüznün Tadı,
Dün akşam son ekmekte başarı sağladım.Kuru mayayı değiştirdim.Sanırım sorun ondan kaynaklandı.
Sevgiler
Benim normal fırında yapıyorum ara sıra. Dışarda mayalandırıyorum. Çok da güzel oluyor. Senin makinada bir sorun olmasın?
Zeynep,
Rumuz:azimli olsa:))) Şu an üçüncü ekmeği bekliyorum merakla 🙂
rumuz: umutlu olsun:)