Şubat ayında ne oldu?

Mart’ın ayının ilk gününe geldik. Böylece 2014 yılının Şubar ayı tarih sayfalarındaki yerini aldı. Peki ben geçtiğimiz Şubat ayında ne yaptım?

Ailece sanatsal etkinliklerimize elimizden geldiği kadar devam ediyoruz. Cats Müzikali geldi, gidiyor derken, gönlüm ayağımıza kadar gelmiş olan bu müzikali seyretmemeye razı gelmedi. Oğlanı da alarak, son gün öğleden sonra soluğu müzikalde aldık. Kuzey ilk perde çok sıkıldı. ”İkinci yarıyı izlemesem olur mu?” sorusu cevapsız kaldı. Allah’tan ikinci perdede heyecan arttı da, Kuzey Cats Müzikalinden iyi anılarla ayrıldı. Koca kişisi, ”Beklediğim kadar iyi değilmiş!” dedi. Benim merak eden dostlar olacak olursa, çok keyifli birkaç saat geçirdiğimi söyleyebilirim.

Baktım ki ev ahalisi böyle etkinliklerden çok memnun, Sevgililer Günü’nü başka bir tiyatro etkinliği ile taçlandırmaya karar verdim. Akşam üstü işten biraz erken çıkıp, Kadıköy’ün kalabalığa daldım. Kadıköy’ü de, içinde barındırdığı kalabalığı da çok seviyorum. Etrafta telaşsızca dolandım; an itibariyle tek başıma olduğumdan hiçbir çingene bana çiçek satmaya kalkmadı. Ellerinde çiçeklerle sağdan sola koşuşturan çiftleri seyrettim biraz Cafe Erol’a oturup. Oturduğum yerde ben çayımı tek başıma yudumlarken, hayatın ne kadar hızlı aktığının farkına vardım. Nerdeyse bir çay daha ısmarlayacaktım ki kendime, koca kişisi geldi. Bize her gün Sevgililer Günü olduğundan çiçek falan almamıştı, hem tiyatroda çiçeği nereye koyacaktık? Tarihi Adapazarı Islama Köftecisi’nde nefis bir ıslama köfte yedik. Yanında piyaz vardı ama soğanı yoktu. Sonra birlikte Cafer Erol’a gittik. Bu sefer birlikte çay keyfi yapmak için. Tiyatro saatimiz çok yaklaşmıştı, hafif hafif çişeleyen yağmurda Haldun Taner’e doğru yollandık. Oyunun ismi Zengin Mutfağı idi. Nefis bir oyun olduğunu ve ağzımız kulaklarımızda salondan ayrıldığımızı bilmem söylememe gerek var mı? Herkese bu oyunu mutlaka izlemelerini öneriyorum. Beğenmeyene bilet paraları iade:)

Şubat ayının son oyununu da yazarak tiyatro kısmını bitiriyorum. Bu sefer Şehir Tiyatroları’nın Üsküdar Müsahipzade Celal sahnesinde oynayan Hıdrellez adlı oyunu izlemeye gittik. Bu oyuna da tiyatro kurdu bir arkadaşımızın referansı ile gittiğimizden oyun bizi şaşırtmadı. Çok eğlendim. Oyunla ilgili tek eleştirim üç saat sürmesi olabilir. Sekizde başlayan oyun saat on birde bitti.

Şubat ayı gelmeden bu ayla ilgili beni en çok heyecanlandıran şey Paris’e gidecek olmamdı. Yine bir fuar sebebiyle eş kontenjanından kendimi Paris’te buldum. Daha önceki tecrübelerimden Paris’i soğuk bulmayı bekliyordum ki, şehir bana bir sürpriz yaptı ve güneşli günler hediye etti. Dönerken nerdeyse ağlamak üzereydim ben daha dönmek istemiyorum diye. Belki de paylaştığımız bu kısa günler Paris’i bana sevdiren, o yüzden usul usul bavulumu topladım ve kürkçü dükkanına geri döndüm.
Hımm unutmadan Paris’te de bir fotoğraf sergisine katılarak kendimi aştım. Orada bulunduğumuz süre zarfında sergi sırasından beklemek için en soğuk olan günü seçtim. Hotel de Ville’in önünde tam bir saat bekledim. Bir ara güvenlik görevlisine gidip,”ben turistim ve şehirde geçirecek vaktim kısıtlı, lütfen öne alır mısınız?” diye sormayı düşünsem de, kocanın suratındaki gülüş beni bu konuşmayı yapmaktan alıkoydu. Bekleyerek zafere ulaştık elbet!

Uçakta yanımda Sylvia Plath’ın Sırça Fanus isimli kitabı var. Benim söylememe gerek yok, hepiniz yazarın tek kitabı olduğunu zaten biliyorsunuzdur. Kitap yayımlandıktan birkaç ay sonra yazar kendi elleriyle yaşamına son veriyor. Benim için ilginç olan bugüne kadar kitabı okumaktan hep kaçınmamdı; ama Sylvia Plath ile olan okum serüvenim hiç de korktuğum gibi olmadı. Bu kadar zamandır kitaplığımda beklemesine rağmen, son birkaç seyahatimde elim hep bu kitaba gidiyor, sonra yol haline uymaz diye geri bırakıyordum. İçimden gelen ses haklıymış. Paris seyahatime ve bana çok iyi geldi Sırça Fanus. Bu kadar korktuğum bir kitabı okuduğum için de mutluyum.
Şimdilik Şubat ayından haberler bu kadar! En kısa zamanda okuduklarım ve Paris anılarımla burada olacağım.