Acı bir seçim yazısı

İlk defa seçim hakkında yazıyor olabilirim. Kızgınlık, kırgınlık ve umutsuzluğumun yazacağım birkaç satıra ihtiyacı var. Birkaç paragrafın ardından kendime bu yazdıklarımdan sonra öfkelenecek, ardından da pek bir işe yaramayan merhemimle kendimi iyileştirmeye çalışacağım. 

Son günlerde, nihayet mutlu bir pazartesi sabahına uyanacağımıza inanıyordum. An itibariyle herkesin bildiği gibi, sonsuz mutsuz bir sabaha gözlerimi açtım. Çok yükselmiş olmalıyım ki sert bir düşüş yaşadım. Kolum, kanadım kırık, boğazımda kocaman bir yumru, midemin içinde alev alev yanan bir ateş…

Hâl böyle olunca işe gelip köşeme çekildim. Bir kahve yaptım, Spotify’den en çok dinlediğim şarkıları açtım, sakin kalmaya çalışıyor, bana bunları yaşatanlardan öç almayı planlıyorum. Ay benim alacağım öçten ne olacak? Şimdilik aklıma gelen tüm çözüm bunlara inat keyifle, mutlulukla yaşamak… Gerçekten ama gerçekten inadına yaşamak! Bize bunları yaşatanları, meclise kimleri gönderdiklerini düşünmeden oy verenleri görmeyi, anlamayı, empati kurmayı bu saatten sonra reddediyorum. Canı isteyen de beni reddetsin.

İsteyen istediği yardımı yapıp, “Aç, susuz, evsiz kalan insan ajitasyonu!” yapabilir ama ben bundan sonra bunları duymamak için elimden geleni yapacağım. Daha önce de benzer durumlarla karşı karşıya kalmıştık aslında. Soma’da yerde tekmelenen madenci yakınları adına üzülmüş, insanların yaşadıkları acılar karşısında öfkelenmiştim. Sonraki ilk seçimde Soma oylarıyla nasıl yönetilmek istediğini bize göstermişti; ben duymamış, görmemiştim. Şimdi de deprem bölgesi seçmeninden ciddi bir tokat yedim. Oy vermek vatandaşlık görevimiz ve elbette herkes inandığı kişiden, partiden yana tercihini yapar.

Ben de kendi tercihimi yapıyorum: Bu saatten sonra başkalarının ayıpları adına utanmaktan vazgeçiyor ve hayatımı istediğim gibi yaşayacağımı beyan ediyorum. Hayat, anlamayacak insanlar adına üzülmek ve utanç duymak için çok kısa. 

Seçim hakkında bu kadar konuşmak yeter!

Malum bizim evin kutlu doğum ayları mayıs, haziran. Mayısta Kuzey ve benim, haziranda da Selçuk’un doğum günü var. Bir de sanki etrafımdaki herkes Boğa ve İkizler 😍 Hayat Boğa ve İkizlerle çok güzel geçiyor. Hep birlikte birbiri ardına pastalar kesiyor, peynir tabakları hazırlayıp bir de şarap açıyoruz yanına. Çay, kahve de var elbette; artık paşa gönlümüz nasıl isterse.

Belki doğum günüm olduğumdan, belki mayıs benim için bahar demek olduğundan hayal kurmak için özel çaba sarf ettiğim, hayal defterimi açıp baktığım, güzel şeylerin olması için çaba harcadığım bir dönemden geçiyorum. Gitmeyi çok uzun zamandır hayal ettiğim bir destinasyon için turlarla görüşüyor, hayalimin şekillenmesi için önümdeki kumaşı tıpkı bir terzi gibi kesip biçiyorum. An itibariyle hızla yükselen, yükselecek olan dövizi düşünmüyorum. Onu bir üst paragraftaki kızgın olduğum insanlar düşünsün. (Güya bitirmiştim seçim mevzusunu)

Bu aralar yavaş okuyorum. Ülkenin gergin politik durumundan ziyade dikkatimin dağınık olması da okuyamamamın temel sebeplerinden biri. Sosyal medyada çok fazla zaman harcıyorum. Kitap okurken de telefonum yanımda ve sıklıkla ya bir şeyi merak edip telefonu elime alıyorum, ya gelen bir bildirime bakıp dağılıyorum. Yapacaklarım bir türlü bitmiyor: Kalkıp bir çay alıyorum, tuvalete gidiyorum, makineye çamaşır atıyorum.

Koltuğa uzanıp bir kitabın sayfalarının arasında tamamıyla kaybolduğum zamanları özlemle hatırlıyorum. Benim için etrafımı unutacak kadar bir kitaba kapılıp gitmek gibisi yok. Aynı durum meditasyon için de geçerli. Oturduğum yerde kendimle yirmi dakika kalmayı mümkünü yok başaramıyorum. Kendimi zorlayarak spor yapıyorum. Hayat beni zorlarken ben de hayatı zorluyorum gibi hissediyorum.

En son ne okudum?

1 Mayıstan faydalanılan tatil için gittiğimiz Bodrum’a “Confessions of a Forty-Something F**k Up” (40’lı yaşların İtirafları: Nasıl Batırdım?) adlı kitabı götürmüştüm. Gerçek şu ki kitabı götürdüğüm gibi geri getirdim. Elbette terasta güneşlenip biramı içerken bir poz fotoğraf çekmeyi, onu da Instagramda paylaşmayı unutmadım. Eh, Instagramda paylaşmadıktan sonra Bodrum’a gitmenin ne anlamı var ama di mi? (Blog yazarı buradan bir yere varmaya çalışacak.)

Benim için hayat gerçekten de böyle değil. İç dünyamda sosyal medyanın içinde ya da dışında olmak üzerine bitmeyen tartışmalar yaşıyorum. İçinde olup aktif bir kullanıcı da olamadığım gibi, “Hadi dükkanı kapatıyoruz.” deyip kendi yoluma da gidemiyorum. Tıpkı kitapta anlatıldığı üzere, hayatımızın sadece en muhteşem anlarını paylaştığımız fotoğraflar, mutluluk saçan etiketler birçoğumuzun hayatına bir kabus gibi çöküp bizi mutsuz ediyor. Hadi ama, “Kim kocamla kavga ettim.” diye bir paylaşım yapar? Ya gidip geldikten sonra bile oradaymış gibi yayınlanmaya devam eden seyahat/ tatil paylaşımlarına ne demeli?

Hayatının en güzel dönemini yaşayan, onun yaşına dönmek için tüm kazandıklarımı vermeye razı olduğum oğlumun hayatı bile zaman zaman beni sinir ederken, “bitmeyen tatillere, güya eve devamlı bir demet çiçekle gelen kocalara, günde üç kitap okuyan kitap profillerine!!!” neden sinir olmayayım? Bir de devamlı sağlıklı yaşamdan bahseden, özlü sözler yazan tipler var.

Hah işte! Bu kitap tüm bu yukarda saydıklarımdan sınıfta kalmış, kırklı yaşlarının bir yerinde tüm arkadaşları evlenip çoluk çocuğa karışıp kariyerlerini zirvesindeyken, beş parasız ve bekar olarak tekrar başladığı yere dönen Nell’i anlatıyor.

İtiraf edeyim, biraz burun kıvırarak bakarım böyle kitaplara. (Buna kibirli olmak deniyor.) Ama bu kitaptan inanılmaz keyif aldım. Londra dönüşü böyle birkaç kitabı daha attım heybeme. Sanırım kırklı yaşlarımın sonuna geldiğim şu günlerde belli ki seçimlerle, yaşlanmakla ve kırklı yaşlarımın muhasebesiyle bir derdim var. O yüzden sinirli ihtiyarlar gibi kendime kızma hakkını veriyorum.

Mutlu olmak bizim de hakkımız…

Dün akşam Kuzey’le seçim ve sandığa gitmeyen insanlar hakkında konuştuk. Bana şöyle dedi: Bizim gibi bir ülkede apolitik olmak şımarıklıktan başka bir şey değil. Oğlum diye demiyorum, kalkıp öpmek istedim.

Yurtdışına çıktığımızda en çok insanların tasasızlığını seviyorum. Önceden Türkiye’den bi’haber insanlara bu nasıl bir cahillik diye kızardım. Şimdilerde o halde olmak için sonsuz bir istek duyuyorum. New York’un yeşillikler içindeki bir parkında elimde bir kahve, bir de kitapla başka ülkelerin gündeminden bi’haber olmaktan daha güzel ne olabilir?

Hiçbir şey!

Sözün özü şu: Tek bir hayatımız var ve bu hayat yaşadığımız güzel anlardan ibaret. Hayal kurmak, daha güzeli istemek insanın en doğal hakkı. Ne zaman mutlu yaşam hakkımızın elimizden alındığını düşünsem içim öfkeyle doluyor. Sadece çocuklarımızın yarınları elimizden alınıyor diye değil öfkem; mevcut iktidar bizim de gençliğimizi, hayallerimizi elimizden aldı. O yüzden ne zaman umutsuzluğa düşsem ya bir kitaba sığınıyorum ya da blogumda paylaştığım mutluluk dolu anlarıma. Paul Auster’ın 4321 adlı kitabına dair paylaştığım yazıda şöyle güzel bir paragraf yazmışım bir zamanlar:

“Rastlantılarla şekillenen hayatlara inanıyor Paul Auster; ben de öyle! Ne zaman Paul Auster’dan bahsetsem, hayatta bir yerlerde bizi bekleyen bir şeyler olduğu ve o şeylerin de nedense hep güzel şeyler olduğunu düşünüyorum. Ne zaman hayatla aramdaki bağ zayıflasa, umuda olan inancım pamuk ipliğine bağlı gibi kopmakla kopmamak arasında sallanıp dursa raftan bir Paul Auster çekiyorum. Yazarın her sözcüğünün umut sözcüğü olduğunu iddia etmiyorum ama o kelimelerin içinde umut taşıyan bir şey var ve bu bana her seferinde ulaşıyor.”

İçimdeki karışık hisler ve kafa karışıklığımla ortaya karışık bir yazı çıktı. (Aynı cümle içindeki üç adet karışık kelimesi kafanızı daha da karıştırmak için. ) Bir şeyler anlatmaktan çok şifa niyetine yazılmış bir yazı. Bu sefer de böyle olsun.