Bayram geliyor:)))

Bayrama çok az kaldı. İşyerinde her bayram üzeri olduğu gibi çok yoğun bir çalışma var. Çok yoğun olma ve iş yetiştirememe durumu her bayram öncesinde artık bizim  kanıksadığımız klasik bir durum. Sevgili Türk milleti ne yazık ki program yapmayı bilmiyor. Bayramın geleceği her zaman önceden belli olmasına rağmen, siparişler için nedense hep son anlar bekleniyor ve biz bu siparişleri yetiştirmek için canımızı dişimize takıp çalışmak durumunda kalıyoruz. Hem çalışıyoruz, hem söyleniyoruz ama bir yandan hepimiz bu kadar çok iş olmasından da çok mutluyuz. İşlerimizi tamamlayıp bayramda yan gelip yatmanın, gezmenin tozmanın, yemenin içmenin keyfini çıkaracağız.
Ben yılan hikayesine dönen taşınma muhabbetini artık bir kenara bıraktım. Daha doğrusu bırakmak durumunda kaldım. Yazsam, anlatsam kitap olurmuş sahiden yaşadıklarım ama kimse okumaz. (Tavsiye de etmiyorum zaten!) O yüzden artık seri haline dönen su tesisatçını öldürme, kalbini sökme gibi fantezilerimi unutmaya çalışıyorum; ama tesisatçı gidiyor, ardından fayansçı abi geliyor. Bu sefer onunla ilgili, acı çektirerek nasıl öldürürüm fantezilerim başlıyor. Nedense dedikleri gün gelmemek gibi bir durumları var. Saat 15.00’de verdikleri bir randevuya beni dört saat beklettikten sonra saat 19.00’da gelip, bir de bana iyi günler abla diyebiliyorlar.
”Ne günleri be kardeşim, akşam oldu be akşam!”dedim geçen gece. Dedim de ne oldu sanki?
”Trafik vardı abla, kusura bakma” dedi bana. Üçüncü fayans ustasından sonra adamı tabii ki alttan aldım. Fazla bir seçeneğim kalmamıştı ne yazık ki:(((
Bana demişlerdi ama gün koyma diye! Ama yok benim gibi plan program yapma delisi, ajandasız yaşamayı aklından bile geçiremeyen, daha şimdiden 2011 yılının ajandası masasındaki yerini almış bir insan evladının yapabileceği bir şey mi bu? Hayır!!!!
Gelelim son duruma…
Hesaplanan (tarafımdan tabii ki) tarihten bir ay ileri atıldı tarih. Olan da benim bayram planıma oldu. Olsun diyorum. Onca meditasyondan, okuduğum kişisel eğitim kitaplarından, yogadan fayda yokmuş anladım. Beni terbiye etmek, hayatı akışına bırakmayı öğretmek için bana bir tesisatçı, bir elektrikçi, bir doğramacı bir de fayansçı lazımmış. İşimiz bittiği zaman hepsini bir akşam yemeğe davet etmeyi düşünüyorum. Hayatıma kattıkları değer ve beyin hücrelerimin ne kadar kıymetli olduklarını anlattıkları ve hatırlattıkları için.
Tek umudum sevgili kocanın bana bir sürpriz yapmasında:))
Ne dersiniz okuyor mudur yazdıklarımı?