Burhan Abi!

Dün öğleden sonra yağmaya başlayan karı hiç ciddiye almadım. Başımı pencerenin kenarına yaslayıp hayallere dalmak işin en güzel kısmıydı zaten. Bir müddet orada burada astral seyahatler yaptıktan sonra, sabah bileğimin hakkıyla kazandığım ganimeti eve götürmeye karar verdim. Vakit akşama yaklaşmak üzereydi ve içimi ev haline bürünmek için karşı konulmaz bir duygu kaplamıştı.
Arabama binip, çalıştığım sitenin dışına çıkmak için ilk hamleyi yaptığımda binanın önünde bulunan rampadan inmeye çalışıp, inemeyen araçları görünce olayın benim düşündüğümden daha ciddi bir hâl aldığını farkettim. Aferin bana! Gayet hızlı hareket edebilen bir muhakeme gücüm var demek ki!

Geri vitese taktığım arabamla tekrar başladığım noktaya dönmüştüm bile:) Oysa sabah hiç aklımda yokken, işyerime gelmiş bir müşterimin ailesinin yaşadığı köye gidip, ellerimle karlı toprağın içinden körpe ıspanakları ve pırasaları toplamıştım. Ellerim soğuktan donmuş, tırnaklarımın arasına toprak dolmuştu. Sonra bahçeden ayrılırken, beyler yanımda o soğuk havaya karşı birer sigara yakmıştı ve benim de canım istemişti de yakmamıştım! Ben bugün görüldüğü üzere ne badireler atlatmıştım.

Sonra o köy yerinde bulunan – ki ismini mutlaka duymuşsunuzdur- köy kahvesine gittim. Küçüçük, ortasında gürül gürül sobanın yandığı sıcacık bir mekandı. Meşe odunlarını ben geldim diye Burhan Abi teker teker sobaya  attı, sonra küçüçük bardaklarda tavşan kanı çaylarımız geldi.
Sen sabah işyerine gel, anı yaşamak lazım nutukları arasında insanları oturdukları sıcacık odadan çıkar, taa Beykoz’un Öğümce Köyü’ne git, ıspanak toplayıp gel.
Şimdi de aslına bakılacak olursa, işyerinde mahsur kalmanın keyfini çıkarmak vardı ya!

İstanbul’da kar yağınca ne yazık ki her şey birbirine karşıyor.
Düşe kalka, söylene söylene hayatın tadını çıkarmaya çalışıyorum ama bakalım:)
Carpe Diem:)