İçimden Demir Özlü’nün kaleme aldığı ”Stockholm Öyküleri”nde okuduğum sızıyı dışarı atamıyorum. Kalabalıklar içinde bile yalnız olabiliyor insan; kaldı ki yazarın satırlardan anladığım kadarıyla, etrafta gönlü kandırabilecek bir kalabalık da yok. Yazılanlarda yalnızlık duygusu o kadar yoğun ki, uzansam dokunabileceğimi hissediyorum o duyguya. Elimle dokunsam, iki elimin arasına alacağım o meşum duyguyu ve savuracağım okkalı bir…
