Kategorilendirilmemiş

İSKANDİNAVYA GÜNCESİ -8 FLAM YOLCULUĞU

FLAM YOLCULUĞUMUZ

NORWAY IN A NUTSHELL… ve trenimiz geliyor. Hemen kalabalıktan bir yol açıp, boş bulduğumuz bir kompartımanda manzaraya karşı oturuyoruz. İçime biletlerin numaralı olabileceği ile ilgili bir kuşku düşüyor ve ne yazık ki haklı çıkıyorum. Şans eseri doğru kompartımanda olmamıza rağmen, ne yazık ki doğru koltuklarda değiliz ve bize ait olan koltuklar ters yöne bakıyor.

Yolculuğun en keyifli ve aynı zamanda en yorucu olan kısmına geldik. Tabii, tatilimizi de yarılamış bulunmaktayız. Oslo’dan Bergen’e gitmek üzere yola çıkıyoruz. Bakalım bizi Bergen’de neler bekliyor?Kendi kendime yolculuğun tamamladığım kısmıyla ilgili, Stockholm mü yoksa Oslo mu sorusunu soruyorum. Duyduğum cevap, kesinlikle Stockholm oluyor.

Sabah erkenden kalkıp istasyona doğru yollanıyoruz. Birçok araç değiştirerek ve bu yolda bir de fiyord turu yaparak Bergen’e varacağız. Bu turu internetten satın alalı çok uzun zaman oldu. Bizim için seyahatin bu kısmı, olmazsa olmaz olan bölümü. Oslo Merkez Tren İstasyonuna yarım saat erken gitmemiz gerekiyor; biletleri onaylatacağız. Buraya gelmeden önce posta kutuma düşen bir elektronik postada, Oslo’da tren yollarının tamiratta olduğu ve bir müddet kullanılmayacağı yazıyor.

Eyvah, diyorum ama ne fayda!

İstasyonda kolaylıkla bu tura katılacak yolcularla ilgilenmek üzere bekleyen görevlileri buluyoruz. Önce gidip biletlerimizi onaylatıp, gerçek birer bilet haline dönüştürüyoruz. İnternet sitelerinde ”rüya gibi bir yolculuk” ve ”dünyanın en güzel tren yolu parkuru” diye anlatılan rotanın bir kısmını otobüsle yapacağız. ‘Hönk’ oluyorum, ne yalan söyleyeyim.

Gösterilen şekilde, tren yerine kullanacağımız otobüsler için sıraya giriyoruz. Trenin kalkması gereken saatle eş zamanlı olarak neredeyse 10 otobüsten oluşan konvoy yola çıkıyor. Orta yaşın üstünde ama etrafında bulunan tüm kadınlarla konuşma şeklinden anlaşılması hiç de zor olmayan, flörtöz bir otobüs şoförümüz var. Sevdim ben bu adamı. Havalı bir şekilde kullanıyor otobüsü. Arada sırada ön camın hemen önüne koyduğu kahvesini yudumluyor. Bir saatlik bir yolculuk yapıyoruz. Mutluyum çünkü ilk etapta yapacağımız tren yolculuğumuz neredeyse 4 saat ve biz sadece bir saatini otobüste geçirdik.

Böylece, Oslo Tren İstasyonundan Honefoss’a kadar otobüsle gelmiş oluyoruz. Şimdi kalabalık tren istasyonunda gelecek olan treni beklemekteyiz. Etraf çok kalabalık, her milletten insan tüm istasyonu doldurmakta. Çantaların üstüne, yerlere ve bulabildikleri tüm boş alanlara oturmuş insanlar bizi yolculuğun seyri güzel kısmına taşıyacak olan treni beklemekteyiz.

Tren yolculuğu başlasın artık!

…ve trenimiz geliyor.

Hemen kalabalıktan bir yol açıp, boş bulduğumuz bir kompartımanda manzaraya karşı oturuyoruz. İçime biletlerin numaralı olabileceği ile ilgili bir kuşku düşüyor ve ne yazık ki haklı çıkıyorum. Şans eseri doğru kompartımanda olmamıza rağmen, ne yazık ki doğru koltuklarda değiliz ve bize ait olan koltuklar ters yöne bakıyor.

Bu durum gerçekten hiç iyi değil. Yaptığım kapris değil, biliyorum ki midem ters yönde gitmeme izin vermeyecek kadar nazik. Görevliye durumu anlatıyorum fakat tren tamamiyle dolu. Bir saat sonra gözüm manzara falan görmez oluyor ve benim dolaşmam lazım diyerek yerimden kalkıyorum.

Daha çok ilerlemeden keşfediyorum ki trende bir kafeterya ve bu kafeteryada rahat, istediğim yöne çevirebileceğim boş koltuklar var. Koşar adımlarla kompartımana dönüp, yol arkadaşımı kaptığım gibi bu koltuklara kendimi atıyorum. Bu yolculuğun sonuna kadar beni kimse buradan kaldıramaz. Sevgili koca yer bulmanın ve beni rahata erdirmenin keyfiyle hemen gidip kendine bir çay alsa da, benim midem buna izin vermiyor. Ben önümden akıp giden manzara eşliğinde azığımdan bir muz çıkarıp, midemi dinlendiriyorum. Yeşillikler eşliğinde ve keyifle, uzun bir yolculuk yapıyoruz.

Bu trenle yolculuğumuz Myrdal istasyonuna varmamızla sona eriyor.

Olmamız gereken yerdeyiz.

Yolculuğa başladığımız yerden çok uzaktayız şu an. Etrafta sağa solan savrulan deli bir rüzgâr var. İnsanlar buldukları yerlere sığınmaya çalışıyor. Ben mi? İçimde tarifi imkansız bir mutluluk dalgası… Çok mutluyum, hepsi bu! Öyle ki, esen rüzgâra bağrımı açmak, bu anı sonsuza dek saklamak istiyorum. Şu an, deniz seviyesinden 867 m. yükseklikte bulunmaktayım. Az sonra gelecek ‘Flamsbana’ denen tren ile deniz seviyesinden 2 m. yükseklikte bulunan Flam Kasabası’na doğru olan yolculuğumuz başlayacak. Flam Trenyolu üstünde bulunan en yüksek istasyon Myrdal İstasyonu ve ben şu an bu istasyonda bana gelecek olan treni beklemekteyim. Bu istasyona karadan bir ulaşım imkanı yok. Buradan istenirse rehber eşliğinde Flam Vadisine kadar yürünebilir ya da Kjosfossen Şelalesinin tepesine çıkılabilir. Bizim ne yazık ki böyle bir zamanımız yok. Peşi sıra birbirini takip eden bir yolda aktarmalar yaparak ilerlemekteyiz.

Biraz sonra bineceğimiz trenle katedeceğimiz tren yolu, dünyanın en dik tren yolu olduğundan, mühendislik harikası olarak kabul ediliyor. Yolumuz 20 km. ve 20 yılda tamamlanmış. İlk deneme tren sürüşleri 1940 yılında buharlı tren ile yapılmış. Tren yolu üzerinde 20 tane tünel var ve bunlardan 18 tanesi insan gücü ile yapılmış.

Gelen treni görebiliyorum. Keyfim yerinde.

Trenin içinde coşkulu bir kalabalık ve insanların yüzlerinde saklamaya çalışmadıkları anlamsız kocaman gülümsemeler. Hayat bu olmalı işte diye düşünüyorum. Hep gülmeliyiz ve gülmek herkese yakışıyor.

Tren ilerledikten bir müddet sonra- ki çok uzun bir zaman geçmiyor- duruyoruz.

Kjosfossen Şelalesi

Trenin içi hemen boşalıyor. Dışarıda, iki dağın arasında akan bir şelalenin tam karşısındayız. Bir yandan yağmur yağıyor. Sonra dağların arasından şarkı söyleyen inanılmaz bir melodi ve bir ses yükseliyor. ”Orta Dünya” içinde bir yerlerde olmalıyım ben herhalde. Dikkatli baktığımda uzakta kayalıkların arasından çıkıp dans eden, yerel kıyafetlerle iki kadını görüyorum. Bulunduğum yerden, ayrıntıları çok net olarak görmek mümkün değil ama şahit olduğum sahne, beni benden alıyor. Bu seyahatin en romantik anındayım. Burası Fjosfossen Şelalesi.

Trenin yolcularını uyaran düdüğüyle beraber tekrar trendeyiz.

Yol üstünde, trenin içinde her yeni manzaranın peşinde trenin bir sağına bir soluna, elimizde fotoğraf makineleriyle koşturup duruyoruz. Çektiğimiz fotoğrafları hiç tanımadığım yanımdaki adama gösterip, birbirimize nispet yapıp yaşadığımız anın tadını çıkarmaya çalışıyoruz. İnanın, bu anın tadını çıkarmak için ekstra bir şeye ihtiyaç yok. Kanımı harekete geçiren ender durumlardan biri seyahat etmek.

Birkaç istasyonu geride bırakıp, bu sefer Finse’de duruyoruz. Tren tekrar boşalıyor. İşte, biraz daha ‘’kurtarılmış anlar’’ yaşıyorum. İstasyondan baktığım zaman kiralanabilecek bisikletleri görüyorum. Tren yolculuğuna burada ara verip, rehber eşliğinde ya da rehbersiz olarak trekking yapmak mümkün. Dilerseniz bisikletle hafifçe serpiştiren yağmurun altında, farklı bir deneyim yaşamakta mümkün. Yürüyüş yapan gruplar, donanımlı gözüküyorlar. Üstlerinde yağmurlukları, bölgede yürümeye uygun botları ve hatta yürümeye destek sağlayan batonlarıyla önümüzden akıp gidiyorlar.

Flam treninin içi:)

Hadi, tekrar trene.

Yolumuzun üstündeki istasyonları arkamızda bırakıyoruz.

Büyüleyici manzarasıyla Flam kasabasına geldik işte. Bağlantılar arasındaki süre o kadar kısıtlı ki, başka bir şeye ayıracak vakit yok. Kasabanın içinde gezen trene binmek için gereken vakte sahip değiliz. Buna biraz üzülüyorum doğrusu. Bu güzel kasabada kalmak istiyorum. Keşke yolculuğumuzun bu kısmında bir gecelik ara verip, burada konaklama seçeneğini göz ardı etmeseydik diye düşünüyoruz. Kasaba girişinde bir oteli gözümüze kestirdik bile. Bu yola düşecek olanlara, ben kalmasam bile burada kalınmasını gözüm kapalı tavsiye ederim. Günün kalabalığının akşamın hafif karanlığında dağıldığını da hayal ettiğimde, burada bir gece rüya gibi olmalı.

Hay aksi, bu arada, fotoğraf makinemin kartı da doldu. Buraya gelmeden aldığım yedek kartı çıkardığımda, kartın makineye uymadığını görüyorum. Hata bende! Denemeliydim. Neyse ki, kasabada satın almak için kart buluyorum.

Artık fiyord tekneleriyle fiyord turumuza sıra geldi. Bu kadar kısa sürede Flam kasabasında yapabildiklerimizin hepsi bu. Tekneye binip, çantamdan otelde hazırladığım sandviçleri çıkarıyorum. Tekne hareket etmeden önce yemek işini de hallettik işte. Tren yolculuklarındaki yanlış koltuk seçimlerinden sonra, teknenin doğru yerindeyiz.

Yağmur serpiştiriyor. Teknenin kapalı kısmına mı otursaydık yoksa derken, yolculuk başlıyor ve yağmur kesiliyor. Hafıza kartını değiştirerek hayata döndürdüğümüz fotoğraf makinesi- inanım inat diyerek- bu sefer de ”benim pilim bitti” diyor. Çantaya o zaman, diyorum ve kameramı alıyorum elime. Her şeye rağmen keyifle başlayan fiyord turumuz, teknedeki kalabalık Filipinli kadınlardan oluşan garip grupla daha da renkleniyor. Öyle ki, bir müddet sonra fiyordları bırakıp onlara bakmaya başlıyoruz.

Fiyordun üstünde uçuşan martıları görüp, nereden bulduklarını anlayamadığım ekmekleri çıkıyor çantalarından. Ey dostlar, soruyorum sizlere,

-‘İnsan kaç dakika martılara ekmek atabilir?’

Bitmek bilmeyen ekmek atma durumları ve martıların ekmeklerin peşinde olmalarından dolayı aldıkları haz, anlatılmaz yaşanır demeliyim sizlere. Martılarla her Allah’ın günü işe gitmek ve eve gelmek için günde iki defa bindiği vapur sebebiyle bir hayli samimi olan koca, martıların az sonra kafamıza pisleyeceğini düşünüyor. Zorlukla tamamladığım bir saatin sonunda, neredeyse ‘eee, yeter artık, suyunu çıkardınız.’moduna tüm tekne olarak yaklaşmıştık. Yol arkadaşıma, ‘az sonra 8 numaralı kızgın bakışımla bakacağım ama’ dediysem de, engellendim.

Martı eğlencesini, martıların Filipinlilerden sıkılarak terk etmelerinden sonra bu sefer grubumuz başka bir eğlence keşfetti. Kendilerini eğlendirmek konusunda üstlerine yoktu doğrusu. Yahya Kemal Beyatlı’nın şiirinde olduğu gibi, Filipinli dostlarım o gün, fiyortlarda çocuklar gibi şendiler. Dünya Mirası Listesi kapsamında koruma altına alınmış fiyordlarda geziniyor ama fiyordlara gözlerinin ucuyla bile bakmadan kendi aralarında şen kahkahalar atarak çok eğleniyorlardı. Martılarla eğlenceleri bittikten sonra, bu sefer içlerinde daha zeki olanlardan biri, başka bir oyun buldu arkadaşlarına. Teknenin çıkması yasak olan kısmına, ranza merdivenine benzeyen kullanılmaması gereken yerden tırmanarak çıkıp, yanında çıkardığı arkadaşına da fotoğraflarını çektirmeye başladı.

”Eh, ön teker nereye giderse, arka teker de oraya gider,”derler.

Üst güverte, artık işgal altındaydı.

Görevliler, müdahale etmeye gelip, ahaliyi teker teker bulundukları yerden indirip, merdivenleri metal bir levhayla kapattılar. Bizim için fiyord yolculuğu bitmişti zaten. Dikkatimiz dağılmıştı çünkü Filipinlilerin teknenin yüksek bir yerine koydukları sandalyenin üstüne çıkıp poz verme anına gelmiştik ve tekne mürettebatı olarak bu anı da kaçırmak istemiyorduk!

Yollar…

Bize sunduğu güzellikler…

İyi ki gelmişim:)

Myrdal Kasabasındayız artık!

Bu fiyord gezisi sırasında, Filipinli bakıcılarla ilgili kesin bir görüşe kavuştum. Teknede bulunan herkes için unutulmaz bir fiyord yolculuğuna imza atmış olduk. Benim fiyord turumda Filipinler aklımdan hiç çıkmayacak bir yere yerleştiler.

Sakin sakin ilerleyen teknenin içinde dolaştığı fiyordların sonuna doğru yaklaşmıştık. Sognefyord’un bir kolu olan Aurlandsfyord üzerinde başlayan yolculuğumuz Gudvagen’da bitiyordu. Yavaş yavaş tekneden inip, bu sefer bizi Voss’a götürecek otobüse binmek için otobüs durağına gittik. Yorulmuştuk. Teknede yağmur olmasa da rüzgâr, bizi hamura çevirmişti. Otobüs yolculuğumuzla ilgili detayları pek net hatırlamıyorum bile. Uyuduğumdan değil! Bakıp da görmemekten! Sonunda otobüsümüz bizi Voss kasabasına getirdi. Sırt çantalarımızı yüklenip, yolculuğumuzun bizi Bergen’e ulaştıracak son kısmını tamamlamak üzere bizi bekleyen trenimize yerleştik. İstasyondan aldığımız dondurmaları mideye indirirken, artık yolun sonuna doğru ilerlemekteydik.

Blog yazılarımdan e-posta ile haberdar ol