Frankfurt, hayat dönemecimde sıklıkla uğradığım şehir. Ben kestim zannetsem de göbek bağımın bir türlü kopamadığı şehir. Frankfurt’tan Paris’a giden bir trenin içindeyim. Hayatta çok güzel anlar da olduğunun bir kanıtı bu saatler. Kendime üzüldüğüm, kaderin tokatını yediğimi düşündüğüm zamanlarda bu durumu hatırlatmaya karar verdim. Üstelik iki saat geçtikten sonra trende wi-fi olabileceğini akıl ettim, peşinden…
Ankara’ya gideceğimiz kesinleştiğinde İstanbul’a kış çoktan gelmişti. Bu yolculuğun benim için tek anlamı vardı: Pencerenin kenarından yüzlerce kez seyrettiğim trende ben de artık bir yolcu olacaktım. Ne çok kez provasını yapmıştım bu anın. Gerçek anlamda olmasa bile hayallerimde öyle çok kez yola düşmüştüm ki. Gecenin karanlığında istasyonun bir ucundan görünen tren, uzak memleketlere doğru…
Liverpool Tren Yolculuğu… Hayatımdaki nice tren yolculuğundan sadece biri. Nedense trenle yapılan seyahatlerin her birini kalbimde ayrı bir yere koyuyorum. Çocukluğuma, o zamanlardan kalan güzel anılara, çoktan gitmiş bir insanın kokusuna metalden yapılma bu evlerin içinde ulaşıyorum. Trenler bir çeşit yuva bana. ”Liverpool’da hava kötü olacağa benziyor!” Waverly İstasyonu’ndan kalkan trenle, Liverpol tren istasyonuna doğru…
Yüzümde kocaman bir gülümseme. Ayıptır söylemesi, o gülümseme benim yol halim, bir nevi azığım. Yoldaysam eğer, pişmiş kelle gibi sırıtıyorum. Üstüme bir pozitiflik ki yerleşiyor ki, sorma gitsin. Bazen bu duruma sebep, kendi kendime sinir oluyorum. Biri bana beni sorsa, düzeni ne kadar sevdiğimden falan bahsederim. Sabahleyin yatağın hep aynı tarafından kalkmayı, yatağın aynı köşesine…
FLAM YOLCULUĞUMUZ NORWAY IN A NUTSHELL… ve trenimiz geliyor. Hemen kalabalıktan bir yol açıp, boş bulduğumuz bir kompartımanda manzaraya karşı oturuyoruz. İçime biletlerin numaralı olabileceği ile ilgili bir kuşku düşüyor ve ne yazık ki haklı çıkıyorum. Şans eseri doğru kompartımanda olmamıza rağmen, ne yazık ki doğru koltuklarda değiliz ve bize ait olan koltuklar ters yöne…