Kendime Not, Kitap-Şehir-Seyahat, Sevdiğim Kitaplar

Elif Batuman, son kitabı ve yağmurlu bir cumartesi

Yağmurlu bir cumartesi sabahı. Elif Batuman, son kitabı, yeşile bakan salon pencerem ve çayım baş başayız.

Son günlerde hayat... — Son günlerde hayat…

Bilgisayar başına oturup blog yazısı yazmak için nefis bir cumartesi günü… Dışarda romantik bir yağmur, kulaklarımda insana hayatın çok güzel olduğunu anımsatan caz ezgileri, yeni demlenmiş çay ve mutfakta usul usul mayalanan bir ekmeğim var. Hayat böyle güzel anlardan ibaret. Hayatın böyle güzel olduğunu biliyorum da, etrafımızda dönüp duran onca şey unutturuyor bize bu güzellikleri.

Çalışan kadının hafta sonu ile imtihanı…

Baştan söyleyeyim bu hafta sonu cumadan yalnızlıkla başladı. Ev halkı cuma sabahından itibaren dağıldı. Selçuk uzak/yakın başka bir ülkeye, Kuzey arkadaşlarıyla eğlenmeye gitti. Cuma gecesi kendimle baş başaydım. Böyle anların benim için en korkunç yanı ne yapacağıma karar verememem oluyor. Aklımdan onlarca düşünce geçiyor. Güzel bir film izlerim diyorum, sonra blog yazarım, ardından kitap okurum, yürüyüşe çıkarım, hayallere dalarım. Bir heyecan sarıyor içimi. Bu telaştan ne yapacağıma karar veremeyip, yapmak istediğim hiçbir şeyin yetişmeyeceğini düşünüp telaşlanıyorum. Eee malum, telaş benim ikinci adım. Her şeyi yapma isteğim, hayallerime, sevdiğim şeylere giden yoldaki açlık beni her pazar akşamında, “Ahhh, bu hafta sonu da bir şey yapamadım!” duygusuyla karşı karşıya getiriyor.

Yağmurlu bir cumartesi….

Cuma akşamı yalnız kalınca film seyretmeye karar verdim. Arkasına gerçek bir dekor olarak sevdiğim bir şehri almış romantik bir komediye asla hayır demem. Bu aralar sanki önümüzde uzun bir yaz mevsimi yokmuş gibi davranıyorum. Yaz tatilimi kaderin ellerine teslim ettim. Onun yerine ekim- kasım aylarına takıldım. Dileğim eylül sonu gibi Kuzey’i uğurlayıp, ayrılık acımı dindirecek bir yere gitmek. Uzak bir destinasyon olsun, daha önce görmediğimiz bir yer seyahat hanemize yazılsın diyorum. Meksika ya da Peru bu destinasyonlardan biri olabilir. Bu yüzden film seyrederken de mekan açısından bana ilham verecek bir film olsun istedim.

Dün gecenin filmi böyle seçildi. Netflix’in film arama tuşuna Peru yazdım ve kendimi romantik bir komedinin aşk acısı çekmeli, ayrılık acısıyla içip kendini kaybetmeli temposuna bıraktım. Tahmin edersiniz ki, film çöptü. 😀 En azından Lima manzaraları seyretseydim ama o da yoktu. Yine de terk edilen aşık kızımız aşk acısından kurtulmak için en yakın arkadaşının önerisiyle yıllardır ertelediği bir şeyi yapmaya karar verdi: Blog yazmak.

Ehhh, malum konu her zaman ilgimi çekiyor. Blogculuk kabul edersiniz ki her derde deva bir durum. Ben o kişi olamayacaksam bile, blogculuğun sonu bir de kitap çıkarmaya dek uzanıyor ki neresinden bakarsanız bakın nefis bir hayal bu. Bu kızımız da bir blog açıp çektiği aşk acısından bahsediyor ve ilk postunu yazdığı gün altmış kişi okuyor blogunu. Ne müthiş değil mi?

Blogculuğun ilk günleri…

Blogculuğumun ilk günlerinde bir yazı yazar ve uzay boşluğuna o yazıyı bırakırdım. Yazının geleni gideni pek fazla olmazdı. Ama o günlerde blog yazarak geçirdiğim o zamanı düşündüğümde içim hep mutlulukla dolar. Kuzey’in küçüklüğü, taşınmamız, taşınma-yerleşme sırasında eşyalarla birlikte anılarımızı da birer birer paketlemem, Kuzey’in belki de hayatının en önemli dönemeci sayılacak okul değişikliği, büyümesi gelir gözlerimin önüne.

Endişeli anneliğim, mutfağın hemen önündeki aydınlık masada, kristal ışıltılar yayan avizenin hemen altında yazdığım blog yazıları hayatımın güzel bir dönemine denk geliyor. Sonraki yıllar da çok güzel şeyler armağan etti hayatıma ama blog yazmak denince nedense o ev, o masa, Kuzey’in hayatının o minik zamanları….

Hayat yeni başlangıçlar ve yeni maceralar değil mi zaten?

Tıpkı bazı şarkıların sadece bir yere, bazı kitapların tadı asla unutulmayacak bazı tren seyahatlerine, adı konmaz bazı kokuların da sadece bir tek eve ait olması gibi. Hani kapıdan içeri adımınızı attığınız an sizi saran evinizin o aileye ait kokusu vardır ya, işte öyle bir şey söylemek istediğim.

Blogculuğumun en güzel zamanları teras katındaki o eve, Kuzey’ciğimin çocukluğuna denk geliyor. Şimdi oturduğumuz bu ev, Kuzey’le birlikte bahçesine ektiğimiz ağaçların büyüdüğü, meyve verdiği, Kuzey’in liseyi bitirip yuvadan uçmaya hazırlandığı bir zamanın anılar topluluğu. Çocuğumuzun bundan sonraki hayatı bizim hiç ortak anımızın olmadığı bir yerde şekillenecek. Bu ev, belki de blogculuğumun bundan sonraki zamanında oyalanabilmek için başka bir hayata evrilmeye çalıştığım günleri anlatacak sizlere. (Göz yaşlarım pıt pıt)

P.S: Peru’lu blogcu kızımızın olduğu filmin adı Ayrılık Acısıyla Başetmek. 😀

Elif Batuman’ın son kitabı: Either/ Or

Bahsettim mi bilmiyorum ama Elif Batuman’ın son kitabını kitapçılara ulaştığı ilk gün aldım. Londra’daydık ve İstanbul’a dönmek üzere şehirden ayrılmamız gerekiyordu. Kitabı almadan şehirden ayrılmam diye tutturdum. Piccadilly’deki Waterstones’dan kitabı aldığımda yüreğim hafifledi. Oradan hemen bir trene atlayıp doğruca şehrin neresinde olduğundan emin olamadığım Stansted Havaalanı’na doğru yola çıktık. Ne uzak bir yerde bu havaalanı yahu! Ne yazık ki Sabiha Gökçen Havaalanından kalkan Pegasus ve Atlas Jet sadece bu havaalanına iniş yapıyor. Sabiha Gökçen de bizim eve yakın.

Elif Batuman’ı ne çok severim bilirsiniz. Kitabımızın kahramanı Selin’in maceraları Batuman’ın ilk kitabı The Idiot’ta (Budala) başlamıştı. Selin bu kitapta Harvard Üniversite’sindeki ilk yılını, tuhaf bir ilişki içinde olduğu Macar genci Ivan’a karşı hissettiklerini, bu aşkın peşinden Budapeşte’nin küçük bir köyünde katıldığı bir çalışma kampında yaşadıklarını anlatıyordu. Ivan’la işler istediği gibi gitmemiş, kitap da Harvard’da geçirilen ilk yılın ardından bitmişti.

Either/Or bir devam kitabı…

Budala, Elif Batuman’ın hayatından izler taşıyor. Kitabın taşıdığı öğeleri bir kenara bırakacak olursam, içimdeki o ergen heyecanını hâlâ öldürememiş olmalıyım ki kampüs romanlarını okumaktan vazgeçemiyorum. Elif Batuman da kitaplarının adlarından da anlaşılacağı gibi her romanının içinde daha önce yazılmış başka bir kitaba saygı duruşunda bulunuyor. Sevdiği ya da bir koşulda okumak durumunda kaldığı kitapların satır aralarında kayboluyor. Kahramanımız Selin’e şimdilik umutsuz gibi görünen aşk hikâyesinin içinde bu yazarlar eşlik ediyor, elinden tutuyor, derdine çare olamasalar da Selin’i bir yerden alıp başka bir yere sağ salim ulaştırıyorlar.

Bir maceradan başka bir maceraya atlayan bir Selin bulmak isteyenler bu kitapta aradığını bulamaz.

Benim için Elif Batuman kitapları vaktinde hiç bitmeyecek sandığım gençlik yıllarım gibi… Her şeyin çok kötü ya da çok iyi olduğu o zamanları hepimiz anımsarız. Zaman, Batuman’ın kitaplarında sakince akıyor. Arkadaşlarımızla birlikte okulu kırdığımız o kadim zamanlar vardı ya hani; insanın kalbi o günlerin sıcaklığı ile doluyor. Şarkılardan fal tutmak gibi, duyduğunuz her cümlede, okuduğunuz her cümlede size söylendiğini düşündüğünüz bir yan buluyor ve anımsadığınız o zamanlar çok geride kalmış olsa bile hatırlamanın gücüyle huzur buluyorsunuz. Geçecek demek istiyorsunuz Selin’e.

Benim için, “Tıpkı tatlı bir huzur olmak için Kalamış’a gitmek” gibi bugünden kopup geçmişe uzandığım kaçak zamanlar Batuman kitapları. Üstelik hemen hemen aynı yaşta olsak da başka yerlerde sürüyor hayatlarımız. Yine de benim gibi melankolik ruhları yakalıyor Batuman.

Elif Batuman’ın Ecinniler kitabıyla ilgili ne yazmışım okumak isterseniz sizi BURAYA alayım.

Blog yazılarımdan e-posta ile haberdar ol