Gezi Notları, Hayat Akıp Giderken

Hayat Akarken: Paris, İğneada ve Longoz Ormanları

Yazı Paris’ten başlayıp İğneada civarına kadar uzanacak. Biraz evden ve kendimizden uzaklaşma, tatlı bir kaçışın yazısı bu yazı. Bu da böyle olsun!

Kuzey’i üniversite için bırakıp geldiğimizden beri Selçuk’la baş başa kaldık. Ev bomboş. Akşamları eve şöyle bir uğruyor, her davete katılıyoruz. Günleri, geceleri değil, saatleri dolduruyoruz. Meğer, “Akşamlar bana kalınca şunları yapacağım, şöyle kitap okuyacağım, şöyle spor yapacağım.” cümlelerinin hepsi suya yazdığım cümlelermiş çünkü daha bu dediklerimin hiçbirini yapmadım. Kendimi dinlememek, Kuzey’in yokluğuna dair düşünmemek için sanki durmadan hareket ediyormuşum gibi hissediyorum. (Şimdilerde bunun farkına varır gibiyim.)

İngiltere’den ayrılmadan hemen önce kitapçıdan birkaç kitap aldım. Gittiğim her yerden yanımda kitapla dönmeyi seviyorum. Paperchase’den bol bol kalem, defter… Ama en sevindiğim yeni yıla girerken kullanacağım Moleskine ajandam oldu. Sanırım içine yazdığım her gün ajandayı aldığım kitapçıyı, Kuzey’ciğimin hayatının üç yılını geçireceği sokakları, taş döşeli yolları, o güzel nehri düşünüp kendimi avutacağım.

Dünyanın bir köşesinden, başka bir köşesine…

Buraya döner dönmez fazla düşünmeden işlere daldık. Arkadaşlarımızla buluştuk, sohbet ettik, şarap içtik. Ardından Selçuk’un güzel sürpriziyle Paris‘e gittik. Burayı yıllardan beri okuyanlar zaten biliyor Paris’in benim için ne ifade ettiğini. Belki başka bir yazıda Paris’i, şehre karşı hissettiklerimi, gittiğimiz güzel restoranları anlatırım. Hava o kadar güzeldi ki kaldığımız süre boyunca nerdeyse tişörtle yürüyerek tüm şehri baştan sonra gezdik. Hem yürüdük, hem de ekim ayının sonunda Paris’te hava nasıl olur da böyle güzel olur diye şaşırıp durduk.

Shakespeare and Co.’ya uğrayıp bir küçük hediye, bir de kitap aldım kendime. Yıllardır gittiğim bu kitapçıda tuhaf bir his sardı içimi. Bunca zamandır hissettiğim kitapçı ruhunun bu tarihi kitabevini artık terk ettiğini düşündüm. Kapının önünde içeri girip rehber kitaplardaki yapılacaklar listesine bir tik atmak için sırada bekleyen onca insan, kalabalıklardan bunalmış çalışanlar, yerleri (belki de içerideki kalabalığa yer açmak için) değiştirilmiş kitap rafları ile bir şeyler yok olmuştu sanki raflardan, duvarlardan. Evet, boşalan yan dükkanların duvarları kırılıp kitabevi genişliyordu genişlemesine ama Shakespeare and Co. bu değildi bence. Romantik yanım mı böyle hissetti bilmiyorum ama kasada para ödemek için bekleyen onca insana rağmen bu sefer orada olmak kalbime dokunmadı.

Geçen hafta pazartesi akşamı eve döndük. Heybemde iki tane Fransız ekmeği ile birlikte. 😊

Salıdan cumaya yine çalışarak zaman geçirdik. Dönüşü her akşam bir arkadaşımızla kutladık. Peşine tekrar cumartesi sabahı yola koyulduk. Uzun zamandır gitmek istediğim, hayalini kurduğum bir yere: Longoz Ormanına. Yılın kocası ödülünü Selçuk’a vereceğim. Kuzey’e gidelim diye tutturmayalım diye beni mi eyliyor, yoksa kendisini mi bilmiyorum. Ama çok uzun zamandır gitmek istediğim bir yerdi. Longosphere’den yer ayırtmış. Aslında bir haftasonunu evde geçirelim diye düşünmüş ama bu haftasonundan sonra yağmurlu görünüyormuş oralar. Bir de otel doluymuş. 😊 Şunu öğrendik ki yağmurdan sonra bu ormanlara gitmek de çok kıymetliymiş çünkü insanlar mantar toplamaya gidiyorlarmış.

Seyahat Notları: İğneada

Longosphere sanırım birkaç yıllık bir işletme. Ağaçların altına minik, tahta barakalar (çadırlar) koymuşlar. Bungolov mu deseydim? Daha mı havalı olurdu? Sincap tipi üçgen barakalarda tuvalet yok, kaplumbağa ve şimdilerde sisteme eklenen kaplumbağa plus barakalarda tuvalet var. Bence tuvaletsiz (ortak tuvaletle) konaklamak çok kolay değil. En azından bizim için. Temiz barakalar bu yapılar. Ağaçların içinde, doğayla iç içe. Son derece konforlu. İşletmenin çok güzel bir restoranı var. Güzel müzikler çalıyor. Ücret karşılığı katılabilecek bir sürü de aktivite var. Yürüyüş dışındaki aktiviteler bana uymadı. Seramik yapımı falan zaten işimden dolayı hiç ilgimi çekmiyor. Ama sabah ve akşam Longoz Ormanları Milli Parkı içinde yürüyüş düzenliyorlar.

Yürüyüşe rehberlik eden Tayfun diye bir arkadaş var. Tayfun’u işini, doğayı sevmesinden dolayı biz de çok sevdik.(Longsphere bünyesinde yürüyüşler düzenliyor. Keşke telefonunu alsaydık.) Hem cumartesi hem de pazar günü ormanın içindeki bu yürüyüşlere katıldık. Yürüyüşlerin tadı damağımda kaldı. Doğanın içinde olmak, kurumuş yaprakların üstünde yürürken çıkan sesleri dinlemek öyle iyi geldi ki bize. Orman yürüyüşünde puro yakan arkadaşlar da vardı gerçi.

İnsan her gün böyle yürüyüşler yapsa ömrü uzar bence. Paris sokaklarında hiç durmadan yürüdükten sonra ormanın içinde adımlamak ruhumuzu hafifletti. Keşke şehir hayatını ve doğa hayatını birlikte yaşayabilsek. Rehberin de varlığından olsa gerek kendimi son derece güvende hissettim. Bu ormanlarda denize yakınlığından dolayı hiç ayı yokmuş. Yılanlar mevsim itibariyle çoktan kendi köşelerine çekilmişler. Yaban domuzları da siz onların peşinden gitmeye kalkmazsanız size arkalarını dönüp gidiyorlarmış zaten.

İğneada nasıl bir yer?

Buraya kadar gelmişken etrafı da gezelim dedik. Balık işini Rota Balık’ta yaptık. Limana da gittik ama balığımızı tepedeki restoranlardan birinde değil de deniz kenarında yemeyi tercih ettik. Balık yemeğe o kadar kararlıydık ki hiç meze söylemedik. Bir roka salatası, kalamar tava ve mevsim gereği palamut söyledik. Salata da kalamar tava da nefisti. Palamutu normal şartlar altında hiç yemem. Bu mevsimde çok güzel olur falan denince hadi dedim, bir şans daha vereyim. Ama yok! Benim palamuda şans vermeme gerek yok. Sanırım bol yağda kızartılmıştı. Yedim ama çok keyif almadım. Bu sebepten ihaleyi Rota Balık’a bırakmak istemiyorum. Onun yerine etrafa laf söyleyeceğim.

Ömrü boyunca bizim kıyı şeritlerimizin dışında yerlere gitmemiş olanlar, (ya da daha iyimserler) yurdumuzun cennet olduğunu tekrarlayabilirler. Elbette yurdumuz cennet ama biz cenneti cehennem yapıyoruz. Saçma sağan, doğaya zerre saygısı olmayan yapılar, birbiriyle uyumsuz binalar, etrafa atılmış çöpler…

Beğendik’i beğendik mi?

Estetikten bu kadar uzak olmamız karşısında her seferinde hayal kırıklığına uğruyorum. Civardaki köylerin çirkinliği anlatılır gibi değil. En batı ucundaki sınır köyü Beğendik‘e kadar araba ile gittik. Beğendik köyünün ismine inat ne çirkin bir yerleşim olduğunu görüp inanın şaşırdık. Arkadaş bir köy bu kadar mı çirkin olur. Önünde göz alabildiğinde uzanan bir kıyı şeridi var be kardeşim. Deniz her yerde aynı deniz! Bir sahilin kıymeti bu kadar mı bilinmez? Orada da tenekede tavuk yapan biri varmış: Sabri Usta’nın Yeri. Selçuk internette okumuş. Görünce anımsadı. Bir gün önceden telefon açıp haber veriyormuşsun, tenekede tavuk yapıyorlarmış. Yiyenler pek beğenmiş. Tadı güzel de olabilir ama bir sahile böyle tenekeden saçma sapan yerler nasıl yapılır? Hem bu ülkede yaşayıp hem de hâlâ şaşırıp kalıyorum ya ben de kendimi anlayamıyorum.

Aman diyeyim arkadaşlar! Yazın bu ilçenin nüfusu deniz turizmi için gelenlerle 50 bin civarına çıkıyormuş. Benden size söylemesi: Hiç çoluğunuzu, çocuğunuzu alıp buralarda perişan olmayın. Günübirlik Şile sahiline gidin, buradan bin kat iyidir.

İğneada merkez desen saçma sapan yapılarla dolu bir yer. Tek katlı, iki katlı, dört katlı yapılar yan yana. Sahilde bilmem kaç katlı dev gibi bir bina. Anlamak mümkün değil. Sokaklar, -kimse kızmasın-, başıboş köpeklerle dolu. Merkezdeki küçük meydanın civarında dolanıp duruyorlar. Sanırım bir de kebapçı var orada. Onun önünü mesken tutmuşlar. İnsandan çok köpek var ortalıkta.

Bir de kasabanın merkezine ineyim bir çay içeyim, ya da bir köy kahvesinde ulu bir çınar ağacının altında bir kahve keyfi yapayım diyorsanız bu hayalinizi de heybenize koyup doğru Assos köylerine. Siz bu hayali ancak Behramkale Köyünde, Adatepe Köyünde, Yeşilyurt Köyünde yaşarsınız. Köydeki kahvelerin hepsinde köyün erkekleri toplanmış, kağıt oynayıp etrafı kesiyor.

İğneada ve civar köylerine dair son söz…

Şu kadar söyleyeyim: Bir kez daha gitsem yine Longosphere’de konaklar, Milli Parkların içinde mutlulukla gezerim. Ama civarda bir yere gitmeyi asla düşünmem.

Dediklerime kızacak olanlar lütfen önce Almanya’nın, Avusturya’nın köylerine baksınlar. Fransa’nın sahil şeridindeki küçük kasabası Etretat’a bir göz atın. Geçmişe saygılı, korunmuş güzel yapıların hem sahiplerine, hem işletmelere nasıl para kazandırdığını bir görün lütfen. İğneada gibi İstanbul’a bu kadar yakın bir sahil şeridinin bu halde olması inanın içler acısı.

Blog yazılarımdan e-posta ile haberdar ol