Yazacak çok şey var ama bunları yazacak kafa bende bu aralar yok…bahar geldi ondan mı üstümdeki bu rehavet bilinmez ama anlatmayı ,yazmayı düşündüğüm bir dolu şey olmasına rağmen benim kafamda başka realiteler dolaşıyor….Klasik ülke çapındaki istikrarsızlık sebebiyle ohhh bee işler de iyi diyebilme şansı pek olmuyor.(Bu arada bahsettiğim Deniz Baykal’ın istifa etmiş olması da değil…
Etiket Arşivleri: Günlük Hikâyeler
Artık bilgisayarımın başına oturabilirim. Bilindiği üzere bilgisayarım eşim tarafından hediye edildi ve ben eski emektar bilgisayarımın ağırlığından o kadar yorulmuştum ki, şimdi sanki hayatımda ilk defa bilgisayar görmüşüm gibi elimden düşürmüyorum bilgisayarımı. Fakat ne var ki benim sizlere de söylediğim gibi devam ettiğim bir Fransızca kursum var ve çalışmam gerek. Ben ne yapıyorum peki? Eeeee……
Gün daha yavaş kararmaya başladığından beri akşamın geldiğini anlayamıyorum. Gerçi saatler ileri alındığına göre yaz yaklaşmış olmalı değil mi? Ağaçların üzerindeki bahar dalları çoktan güneşe çevirdiler yüzlerini. Kalın kıyafetlerden kurtulacağız az zaman sonra. Arınma ve hafifleme zamanı. Benim de sevdiğim şehre kavuşmama az kaldı. En son kavuşmamız içi kışlıklarla dolu ağır bir bavulla olmuştu. Bu…
Aslında çok direndim bilgisayarın, kalem kağıt karşısında zafer kazanmaması için. Aynı savaşı manuel filmli çekim yapan fotoğraf makinaları içinde vermiştim ama bu savaşı da digital fotoğraf makinası kazandı, hem de büyük farkla. Ben teknoloji karşısında verdiğim her savaştan mağlup ayrılmak zorunda kaldım. Ama hala kalemin kağıda dokunmasını çok severim, gördüğüm güzel her defteri bazen kullanmaya…
Çok ciddi bir telaş aldı beni gidiyor,yeni evimize taşınmamıza birkaç ay kaldı. Artık dekorasyona başlama zamanı. İç mimar bir arkadaşla çıktık yola. çıktık çıkmasına ama ne zor işmiş. Tamam ben evin yapımıyla ilgili hiçbir şeye karışmayacağım ama seçim arifesi zor geçiyor. Ev ile ilgili tüm kararları verme isteğim ve isteğimin kabulü de güçlü bir sorumluluk…
Efendim arkadaş kontenjanından da olsa artık 4 adet izleyicim var. Bu sevgili arkadaşlardan bir tanesi resmen kardeşim, diğeri de oğlumun babası. Kalan iki izleyicim ise beni seven arkadaşlarım. Zor durumda kalırsam yedekte tuttuğum diğer kız kardeşimi de izleyicilerim arasına katmaktan herhangi bir utanç duymayacağım. Blog yazmaya başlarken, ”Beni izleyen birileri olsun, Tanrım ne olur!” diye…
BLOG YAZMAK, İLK ADIM… Çok uzun zamandır kendime blog oluşturma fikri kafamdaydı. (Zaten devamlı kafamda birşeyler vardır.) Eğer bir başlangıç yapmazsam kendimi kötü hissedecektim. Resmi olarak bugün yani 1 Şubat 2010’da ”Merhaba” diyerek start vermiş oluyorum bloguma. Vatana, millete hayırlı olsun 🙂